Willie Nelson hoeft niemand nog iets te bewijzen. De bijna 85-jarige heeft alles bereikt wat je als artiest maar kunt bereiken. 23 Albums heeft hij tot nu toe uitgebracht, heeft in meer dan 40 films meegespeeld, heeft ontelbaar veel prijzen gewonnen, boeken geschreven en de ‘outlaw-beweging’ praktisch in z’n eentje opgericht. Dat deze man met “Last Man Standing” weer een album uitbrengt en op het podium staat, getuigt van pure passie tot muziek. Wat een persoonlijkheid!
Dat Willie zich ervan bewust is dat hij niet onsterfelijk is, tonen de talrijke tribute-optredens van de laatste tijd. Zowel bij het Johnny Cash tribute-album “Forever Words” alsook bij “Restoration” met songs van Elton John en Bernie Taupin had hij zijn inbreng met zijn geheel eigen interpretaties. Zijn nieuwe album is ook een terugblik op de afgelopen jaren en verloren collega’s.
Vele musici als Lee Ann Womack of John Oates worden in de latere jaren van hun leven zeer melancholisch. Bij hun terugblik op de tijd op aarde met alle hoogte- en dieptepunten worden ze sentimenteel en dat vind je terug in hun albums. Dat is natuurlijk niet verwerpelijk en heeft al bij menigeen een onvergetelijke wereldhit opgeleverd.
Willie is echter totaal anders. In hem steekt een mateloze kracht, die schijnbaar nooit minder wordt. Ook zijn nieuwste album straalt zoveel energie uit dat je haast niet kunt geloven, dat deze muzikant naar de 90 loopt. Nog altijd is zijn stem krachtig, uniek en vol met energie geladen. Sentimenteel geluid zoek je tevergeefs.
Het is echter niet zo dat de teksten van “Last Man Standing” geen melancholie hebben te bieden. De gelijknamige opmaat biedt tekstueel zoveel melancholie, dat het bijna lijkt op een afrekening. De tekst werd zeker niet in langzame en sombere klanken gebracht, maar blaakt van energie. En zo gaat het maar door. Of het nu “Don’t Tell Noah” of “Ready To Roar” betreft: bijna alle nummers nodigen uit tot dansen.
Slechts zelden worden ook de melodieën rustiger. Ietwat bij “Bad Breath”, “Heaven Is Closed” of “I’ll Try To Do Better Next Time”. Zo’n vier van de elf songs zijn wat rustiger. Alle anderen hebben de typische Willie Nelson-sound en daar wordt behoorlijk het gaspedaal ingedrukt. Juist de snellere nummers echter klinken vaak hetzelfde en zijn ook erg kort. Langer dan drie minuten duren ze doorgaans niet. Misschien is dit ook een eerbetoon aan de leeftijd.
Het spreekt voor Willie’s humor dat met name de snellere songs vaak melancholische teksten bevatten, terwijl de langzame songs cynische teksten inhouden. Een voorbeeld is “Bad Breath”, dat qua klank een droevige ballade zou kunnen zijn. Bij de tekst gaat het er echter om liever een slechte adem te hebben, dan helemaal geen. En gelijk heeft hij!
Muzikaal gaat Willie over bekende paden. Alle songs zitten tussen country-music, blues en folk. Daarbij behoren natuurlijk ook de klassieke instrumenten. Hiermee experimenteert de muzieklegende niet. Fans van Willie Nelson kunnen zonder na te denken toetasten. Wie hem tot nu toe alleen van horen zeggen kent, krijgt met dit album een goede indruk van zijn muzikaal talent. Blijf alsjeblieft nog lange tijd onder ons, Willie!
Samengevat: met “Last Man Standing” laat Willie Nelson zien nog altijd niet op de schroothoop thuis te horen. Hiervan willen we meer.
Tracklist:
1. Last Man Standing
2. Don’t Tell Noah
3. Bad Breath
4. Me And You
5. Something You Get Through
6. Ready To Roar
7. Heaven Is Closed
8. I Ain’t Got Nothin’
9. She Made My Day
10. I’ll Try To Do Better Next Time
11. Very Far To Crawl
Willie Nelson: “Last Man Standing”
Label : Legacy
Release datum: 27 april 2018
