Bloed is niet alleen maar de vloeistof, die ons in leven houdt. Het is ook datgene, dat (bloedverwante) mensen verbindt en soms ook aan elkaar ketent. Dit allebei slaat op Allison Moorer, de jongere zus van Shelby Lynne.
“Blood” is voor Allison Moorer natuurlijk ook wel een harde titel, die onafscheidelijk met haar biografie is verbonden. Ten slotte moest de in 1972 in Alabama geboren muzikante een verschrikkelijk trauma meemaken: haar vader schoot in 1986, voor de ogen van zijn beide dochters Allison en Shelby, eerst zijn vrouw en toen zichzelf dood. Hoe kun je zoiets vreselijks verwerken? Hoe kom je daarmee weg? Vermoedelijk nooit. Maar als er een weg is, om verder te kunnen leven na dit gruwelijke wat je meemaakte, dan is het wel door songs en muziek.
Allison Moorer’s carrière startte twintig jaar geleden eigenlijk als een raket: haar song “A Soft Place To Fall” bereikte in 1998 de ‘paardenfluisteraar’-soundtrack en haalde tegelijkertijd een Oscar-nominatie binnen. Helaas reikte de carrière-ladder niet hoger, maar ging het stapje voor stapje, CD voor CD verder naar beneden. Hoewel de hoogbegaafde songschrijfster met haar zachte stem voor ieder nieuw album meestal onder jubelende kritieken wordt bedolven, is ze een onontdekt talent gebleven. “Dat is natuurlijk niet leuk voor mij”, zegt ze, “dit gaat al twintig jaar zo en ik weet niet waaraan dat ligt”.
Voor dit album, de opvolger van “Not Dark Yet”, dat ze in 2017 samen met haar zus Shelby Lynn heeft opgenomen, zijn haar persoonlijke grondbeginselen opnieuw veranderd: sinds mei 2019 is ze met de americana-star Hayes Carll getrouwd en heeft ze in 2017 aan de New York City’s “New School” een mooi brevet ontvangen: “Master Of Fine Arts In Writing”.
Maar ook al voor haar door de staat erkende certificaat was duidelijk dat Allison een geweldige tekstschrijfster is. Elf solo-albums bewijzen dit onomstotelijk. Geen daarvan, soms in traditionele country, soms in rock- en pop-crossover gebrachte albums bevat zoveel autobiografishe herinneringen als “Blood”. Meerdere songs hebben de tragische betrekking op haar ouders. Vandaag de dag, 33 jaar na dit bloedvergieten is ze eindelijk in staat om dingen te relativeren en niet van één kant te beoordelen. Haar vader zou niet alleen de moordenaar en zelfmoordenaar zijn geweest, zo heeft ze onderkend, maar ook iemand met veel kwaliteiten. Zo was hij een getalenteerde musicus en songwriter.
Daaraan denkt Allison terug bij de song “I’m The One To Blame”, de misschien wel meest bewogen track van deze tien nummers bevattende collectie. Maar de basis voor deze song geeft een onvolledig tekstmanuscript weer van haar vader, dat Moorer in zijn portefeuille heeft gevonden. Vele jaren later heeft ze nu voor deze deels bedroevende zinsneden de perfecte folk-harmonieën gevonden. Het resultaat is een song, die geen groot arrangement nodig heeft: een met finger-picking bespeelde gitaar en haar pure, licht geruwde en hoorbaar emotionele stem. Dat is voldoende. Zelden heeft vergiffenis en vergeten mooier en eerlijker geklonken dan de in deze song vertolkte nalatenschap.
Daarentegen is “The Rock And The Hill” opgedragen aan haar moeder: een strak inspirerende swamp-blues-rocker, naast “All I Wanted (Thanks Anyway)”, de meest ruwe en dynamische song van de CD. Je zou hier graag wat meer van gehoord hebben. Maar Allison gaat het op dit album zeker meer om de lyrics, de inhoud, het bewerken en songteksten, die in akoestische outfit worden vertolkt hebben nu eenmaal een grotere uitwerking.
Van eentonigheid of saaiheid is “Blood” echter net zo ver verwijderd als een geheelonthouder van een whisky-destilleerderij. Tracks als het erg traditionele, voorzien van een ‘schreiende’ fiddle “Cold Cold Earth”: het schitterende, met trompetgeluid opgesmukte “Nightlight” of de van aangename pop-melodieën voorziene ‘wens-songs’ “Set My Soul Free” en “The Ties That Bind” behoren tot de beste en mooiste in folk, country-folk, of zoals je wilt, in americano van kort geleden. Voor het optimistische slotakkoord zorgt Moorer samen met Mary Gauthier, ook zo’n even geschonden als schitterende ziel, gecomponeerde “Heal”. Mooier en zelfverzekerder had dit album niet afgesloten kunnen worden.
Samengevat: omgaan met en verwerken van een trauma. “Blood” van Allison Moorer raakt je met bijna pijnlijke oprechtheid. Rustige poëzie-folk van het hoogste niveau.
Tracklist:
1. Bad Weather
2. Cold Cold Earth
3. Nightlight
4. The Rock And The Hill
5. I’m The One To Blame
6. Set My Soul Free
7. The Ties That Bind
8. All I Wanted (Thanks Anyway)
9. Blood
10. Heal
Allison Moorer: “Blood”
Label : Autotelic
Release datum : 25 oktober 2019
