Album recensie: Ned LeDoux – “Buckskin”

De lat hing en hangt bij hem hoog. Daar kun je niets aan doen. Tenslotte is Ned LeDoux zoon van country-star en ex-rodeo-wereldkampioen Chris LeDoux en daarmee heeft de thans 44-jarige stevige concurrentie in eigen huis. Vaak mislukken zonen of dochters van sterren grandioos. Ze kunnen de druk of zelfopgelegde verwachtingen niet aan, capituleren, geven op en slagen op een ander gebied. Dat is een begrijpelijke reactie, maar blijkbaar geen optie voor Ned LeDoux.

Hij wil het weten. Terwijl er kritiek was op zijn laatste album met diagnoses als ‘ruimte naar boven’, maakt hij met “Buckskin” een grote stap voorwaarts. Schijnbaar heeft de uit Wyoming afkomstige singer/songwriter nu definitief zijn eigen sound, zijn gebied gevonden in tamelijk klassieke country-rock van de oude school. Niet spectaculair, maar herkenbaar, geloofwaardig en altijd goed gedaan. Respect!

Dat Ned LeDoux in de voetsporen van zijn Grammy-genoteerde vader Chris zou treden, was een uitgemaakte zaak. Eerst speelde hij enige jaren in vader’s tourband Western Underground als drummer. In 2015 begon hij met de opnamen van zelfgeschreven songs. De EP “Forever A Cowboy” zette de eerste toon, “Sagebrush” eindigde als eerste complete album hoe dan ook op de 38-ste plaats van de US-Country-Charts. Met het in 2019 verschenen “Next In Line” presenteerde hij authentieke country-story’s. Dat gaat des te meer op voor zijn nieuwe, door Mac McAnally geproduceerde werk “Buckskin” (wildleder) waarbij zo goed als alles op de twaalf nummers draait om cowboys, paarden en rodeo’s . Country-stof van super traditionele aard dus.

Maar wie verwondert dat? Als zoon van de zingende rodeo-wereldkampioen, opgegroeid op een farm in Kaycee, Wyoming, heeft hij precies het leven geleid, waarover hij zingt op dit album: “Ik ben er trots op om de traditie voort te zetten en veel songs, die ik schrijf, hebben betrekking op songs, die mijn vader geschreven en opgenomen heeft, terwijl ik hetzelfde leven heb geleid”, zegt hij en gaat verder met: “ik denk altijd aan deze tijd terug, toen ik op de ranch werkte met mijn opa, die me leerde, hoe je met een tractor rijdt, koeien verzorgt en alles, dat met het boerenleven samenhangt, maar de muziek was desondanks altijd mijn droom”.

Zoals het ernaar uitziet, beleeft hij deze droom meer en meer en verwezenlijkt die ook. Op dit album toont hij bovendien voor het eerst zoiets als een eigen sound. De Ned Ledoux-sound, die zich absoluut onderscheidt van de grote stem van zijn beroemde vader. Ned klinkt in dit vergelijk wat gewoner, meer ontspannen en ook moderner dan zijn vader. Hij rockt natuurlijk ook wat meer en laat, zoals bij zijn zeer geslaagde opmaat “The Mountain”, wat mysterieuze in het door roots gekleurde klankbeeld toe. Een overtuigde winnende combinatie!

Na dit ‘gedragen’ begin schakelt Ned in het navolgende “Open Road” een paar tandjes bij: een vlotte, oerdegelijke country-rocker met een uitstekend in het gehoor liggend refrein. Na het rustige “Only Need One” en het swingende, Bo Diddley-bluesachtige “Hey Hey” beschrijft hij in de volgende songs zijn leven en dat van zijn vader. Elke track geeft dit weer met muzikaal mooie en onderscheidende uitdrukkingsmiddelen. Terwijl hij temperamentvol een goed figuur slaat met “This Ain’t My First Rodeo”, dat helemaal aan George Strait doet denken, vertolkt hij met het humorvolle “Cards In San Antone” bijna een revue-nummer. Romantisch, zwelgend, pakt het in gedichtvorm door zijn vader geschreven “He Rides The Wild Horses” uit en bij “Rodeo Dreams” gaat het vlot verder in tweekwartsmaat.

De laatste twee songs zijn gewijd aan de cowboys: “Cowboy Is His Name” overtuigt door harmonisch aantrekkelijke folk-rock, die doet denken aan de Eagles. Tekstueel biedt Ned hier tamelijk precies de karaktereigenschappen en gedragingen, die je in je vrije tijd als cowboy mee zou moeten brengen. Wie deze tips tot zich neemt, wordt misschien iemand als de “Damn Good Cowboy” waarmee hij zijn derde album beëindigt. En de titeltrack? Een slechts een en driekwart minuut durend hoorspel met gesproken tekst. Meer een gedicht dan een song. Niet iedereen zou van zo’n kleine wild-west-voordracht gediend kunnen zijn.

Samengevat: met “Buckskin” maakt Ned LeDoux een grote stap voorwaarts. Hij heeft zijn sound gevonden en zijn verhalen over farm-, rodeo- en cowboyleven zijn authentiek en vaak biografisch.

Tracklist: