79 jaar. Vergeleken met Willie Nelson is Delbert McClinton nog een jongeling. Vergeleken met de rest van de muziekwereld is de in 1940 in Lubbock, Texas, geboren singer/songwriter, bespeler van mondharmonica en tweevoudig Grammy-winnaar natuurlijk een veteraan. Een oldie. Dat wel, maar geenszins een op zijn lauweren rustende opa.
Opdat er geen twijfel over zijn vitaliteit opkomt, gaat Delbert bij het meer dan vier minuten durende openingsnummer “Mr. Smith” meteen dusdanig tekeer dat je zou kunnen vermoeden dat het hier gaat om een nooit gepubliceerd nummer van de Blues Brothers: een temporijke blues-shuffle met inzet van een zwierige blaaspartij, gospelkoor, knallend orgel, spetterende sax- en trompetsolo’s en daarenboven de man zelf, Delbert McClinton, als krassende conferencier en storyteller. De vergelijking met de legendarische Blues Brothers ligt sowieso voor de hand: tenslotte was hij ooit betrokken bij dat project en droeg bij aan menig nummer van de heren Belushi en Aykoyd.
Dat is geschiedenis. Muziekgeschiedenis zelfs. Desondanks hoeft Delbert zich anno 2019 niet te verschuilen achter zijn verleden. Nee, hij produceert nog altijd. Nog altijd verstaat hij, die zijn sporen in R&B, soul en rock‘n’roll heeft nagelaten, de kunst om gecomprimeerde nummers met maximale energie te schrijven en die ook dienovereenkomstig te interpreteren.
Neem alleen maar de andere tracks op dit rijkelijk met 14 nummers voorziene album: “If I Hock My Guitar” levert stevige, onverbloemde blues; traditioneel maar voorzien van een eigen kenmerk. Bij het volgende even grappige als levendige “No Chicken On The Bone” vertolkt hij een schitterende Texas-swing: jazzachtig en cool. Wat vooral aan McClintons’ violist opvalt is, dat die door zijn manier van spelen minder aan de gebruikelijke western-fiddles doet denken, maar meer aan Django Rheinhardt’s sideman Stéfane Grapelli.
Natuurlijk is daarmee bij lange na niet het harmonische en ritmische oeuvre van de texaanse meester uitgeput. Integendeel. Iedere song biedt een verrassing. Bij “Let’s Get Down Like We Used” wordt het funky en soulachtig, bij ” Gone To Mexico” presenteert hij calypso ritmes in de stijl van een een Tex-Mex- dansorkest uit de ’50-er jaren en bij “Lulu” creëert hij knetterende bar-jazz; een genre, een sound, waarvan hij in het verloop van het album makkelijk gebruik maakt. Bijvoorbeeld bij het swingende “Ruby & Jules” of bij de langzame, terughoudend geïnterpreteerde ballade “Any Other Way”.
Hoever Delbert McClinton met zijn 79 jaar, 30 albums, twee Grammy’s en ontelbare concerten boven alles uitsteekt, bewijzen ook de twee laatste tracks van zijn nieuwe song-collectie: in het sombere pianostuk, voorzien van dissonanten, vertelt de muzikale non-conformist zo’n vier minuten lang hoe het is, als je je “Temporarily Insane” (tijdelijk ziek) voelt en werpt daarbij een blik in de afgronden van de menselijke psyche. Ja, Tom Waits laat hier de groeten doen. De finale, het één minuut durende, geweldig schuine, met verve en met banjo vertolkte “A Poem” zou zelfs Mr. Waits niet hebben durven opnemen.
Samengevat: een fenomeen. Met zijn 79 jaar trekt Delbert McClinton alle muzikale registers open: creatiever en gedurfder dan ooit. Respect!
Tracklist:
1. Mr. Smith
2. If I Hock My Guitar
3. No Chicken On The Bone
4. Let’s Get Down Like We Used
5. Gone To Mexico
6. Lulu
7. Loud Mouth
8. Down In The Mouth
9. Ruby & Jules
10. Any Other Way
11. A Fool Like Me
12. Can’t Get Up
13. Temporarily Insane
14. A Poem
Delbert McClinton And Self-Made Men + Dana : “Tall, Dark &Handsome”
Label : Hot Shot
Release datum : 26 juni 2019
www.delbert.com
