Een blik op de achtergrondinformatie van “Aftermath” geeft het al aan. Nou ja, deze informatie maakt duidelijk, dat Elizabeth Cook nu net zo ver van country en americana is verwijderd als Donald Trump van een boeddhistische monnik. Mooi bewijs? Het album werd geproduceerd door Butch Walker, de man, die je kent van de pop-punkers Green Day, Weezer en Taylor Swift. Het werd ook niet opgenomen in Nashville, maar in Santa Monica (Californië) met daar wonende muzikanten als Steve Duerst (bas), Herschel Van Dyke (drums) en Andrew Leahey (gitaar).
En ja, dan kun je de cover-foto nog noemen, waarop miss Cook in een soort ruimtepak-jumpsuit op een op Mars lijkende rode aarde-woestenij poseert. Wie nu nog steeds gelooft, dat Elizabeth innig met haar country-roots is verbonden, moet de tracklist eens bekijken. Daar vind je als tweede track het zowel richting aangevende alsook ware “Perfect Girls Of Pop”. Nu is Elizabeth één van hen, of niet soms?
Sommige lezers zullen nu misschien wat mismoedig worden. Tenslotte trad de in 1972 in Wildwood, Florida, geboren zangeres als gaste meer dan 400 keer op in de Grand Ole Opry, de ultieme beroemde country-hal sinds haar in 2000 uitgekomen en hoog geprezen debuut “The Blue Album”. Nog tegenstrijdiger met de huidige Cook is het als je je voorstelt, dat ze heeft samengewerkt met Dwight Yoakam, Rodney Crowell en Buddy Miller, dat ze samen met Jason Isbell songs van Townes Van Zandt heeft gezongen en tussen 2007 en 2011 vier maal voor een American Music Award was genomineerd. En ja, nu doet ze zich voor als de glitterende ruimtevaarster op Planet Pop.
Maar dat is uiteindelijk wel legitiem en allesbehalve ongebruikelijk. Denk alleen maar aan LeAnn Rimes en Taylor Swift, die consequent hun wortels kapten om te starten met grote wereld-carrières vol glamour. Nu dus Elizabeth Cook. Maar: wil of kan de dochter van een hillbilly-muzikanten- echtpaar (ze is de jongste van twaalf kinderen!) helemaal afscheid nemen van haar muzikale oorsprong? Je zou denken van niet en het is dus des temeer verwonderlijk als je de eerste tonen van het 3 ½ minuut durende openingsnummer “Bones” hoort: pure pop, moderne opgepepte sounds, agressief gitaarspel en een zangeres, die zo overkomt, alsof ze in haar leven niet één bluegrass-song heeft gezongen.
Het volgende, reeds geciteerde “Perfect Girls Of Pop” komt met minder scherpte en dynamiek op de proppen en doet bij het zonnige refrein denken (heel bewust gedaan) aan vroegere girls-bands als Bananarama of de Spice Girls. Dat daarbij flink wat ironie mee swingt mag je toch hopen. En daadwerkelijk: al bij het daaraanvolgende “Bad Decisions” swingen de eerste country-elementen mee. Country-pop-elementen natuurlijk. Vooral echter zijn het de dromerige melodie-wisselingen en de geslaagde gitaarsolo, die de song een treffer maken. Het zal niet de enige op dit album zijn.
Het tegengestelde juist. Hoe langer dit album wordt afgespeeld, hoe sterker en interessanter worden de songs. Songs, als de van violen, genoeglijke en modieuze tekst voorziene country-ballade “Daddy, I Got Love For You”, het groovige en sfeervolle country-popnummer “Bayonette”, het weemoedige “Stanley By God Terry”, dat aan Kacey Musgraves doet denken of het sombere “When She Comes”, dat met de gitaar-riff precies doet denken aan de Metallica-hynmne “When She Comes”.
Eén ding staat vast: met stijlgenres als “pop” of “country-pop” doe je Elizabeth Cook en “Aftermath” geen recht. Daarvoor biedt de slimme singer/songwriter muzikaal gewoon teveel.
Bovendien houdt ze van contrasten en vermengt soms keurige radio-melodieën met teksten, die ver over de stadsgrens van Nashville heen reiken (“Half Hanged Mary”, “Thick Georgia Woman”). Songs, en inhoud, waar de meeste mannelijke en vrouwelijke music-row artiesten met een grote boog omheen zouden lopen.
Waarschijnlijk zouden ze ook niet te dicht bij een track als “Two Chords And A Lie” komen. Bijna geniaal verdraait Cook hier het beroemde citaat van country-songwriter Harlan Howard (Three Chords And The Truth”) tot een ironische country-revue-wals. Vrijwel zeker zal geen mainstream-radio-zender dit uitzenden. Vermoedelijk ook het afsluitende “Mary, The Submissing Years” niet, waarbij ze slechts bij een akoestische gitaar, deels ‘spreekzang’ de bewogen en bewegende geschiedenis van “Mary” vertelt. Puur americana, sterk gebrachte en perfecte storytelling. Pff,…Elizabeth is nog niet helemaal aan de pop verknocht.
Samengevat: het begint met ‘gelikte’ pop en stopt met pure americana. De bandbreedte van Elizabeth Cook’s nieuwe album “Aftermath” is indrukwekkend. Een album met explosief, verstand en een hoop verrassingsmomenten.
Tracklist:
- Bones
- Perfect Girls Of Pop
- Bad Decisions
- Daddy, I Got Love For You
- Bayonette
- These Days
- Stanley By God Terry
- Half Hanged Mary
- When She Comes
- Thick Georgia Woman
- Two Chords And A Lie
- Mary, The Submissing Years
Elizabeth Cook – “Aftermath”
Label: Agent Love / Thirty Tigers
Release datum: 11 september 2020
